ಹಠವಾದಿ ಅವ.
ಕೊನೆಗೂ ಗೆದ್ದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ.
ಹೇಳದೇ ಇದ್ದರೂ
ಕೊನೆಗೆ
ನಾನೇ ಸೋತಿದ್ದೆ.
ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ.
ಅದೆಂಥಾ
ಸೆಳೆತವೋ ಅದು!
ಸುಂದರನಲ್ಲದಿದ್ದರೂ
ಸಧೃಡ.
ಚಂದವಿಲ್ಲದ
ಚೆನ್ನಿಗ.
ತೀವ್ರವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಲೇ
ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ
ದ್ವೇಷಿಸುವವ.
ದಂಡಿಸುವವ
ಹಂಗಿಸುವವ
ಚುಚ್ಚಿ-ಚುಚ್ಚಿ
ಮೆರೆಯುವವ.
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ,
ಸಾವಿರದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ
ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು
ಮೆಲ್ಲಗೆ
ನಿಜ ಉಸುರುವವ.
ಮೈ ನವಿರೇಳುವಂತೆ
ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು
ಒದ್ದೆಯಾಗುವಂತೆ.
ಅದಕ್ಕಾಗೆಯೇ
ಹಂಬಲಿಸಿ
ಕಾದಿದ್ದವಳಂತೆ
ನಾನೂ ಮೂಕಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆ ಸಂವೇದನೆಯನ್ನು
ಮೌನವಾಗಿ
ಅನುಭವಿಸುತಿದ್ದೆ.
ಧಿಕ್ಕರಿಸುತ್ತಲೆ
ಬರಸೆಳೆವ ಆ
ಪರಿಯನ್ನು,
ನನ್ನ ಚಂಚಲತೆಯ
ಮೇಲಿದ್ದ ಆತನ
ಹಿಡಿತವನ್ನು,
ಸ್ವಯಂ ಘೋಷಿತ
ಸ್ವಂತಿಕೆಯ
ಗರ್ವದ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು,
ಖಂಡಿಸುತ್ತಲೆ
ಆರಾಧಿಸಿದ್ದೆ.
ನಾನಲ್ಲದ್ದೆಲ್ಲಾ
ಅವನಾಗಿದ್ದ.
ಅವನಲ್ಲಿಲ್ಲದ್ದೆಲ್ಲಾ
ನನ್ನ ಬಳಿಯಿತ್ತು.
ಪರಿಪೂರ್ಣತೆಗೆ
ಇನ್ನಾವುದರ
ಕೊರತೆ ಇತ್ತು?
ಈಗ ಹೇಳು,
ಸೋಲಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಬಳಿ
ಇನ್ನೇನು
ಉಳಿದಿತ್ತು?
9/5/2014
No comments:
Post a Comment