ಅವಳು ಬೈದಷ್ಟೂ
ನಾನು ಬೆಳೆದೆ.
ಇಂಚಿಂಚೇ
ರೂಪುಗೊಂಡೆ.
ಅವಳ ಭಯಾಗಳೆಲ್ಲದರಿಂದ
ದೂರ ಉಳಿದು
ಒಳ್ಳೆಯವಳಾದೆ.
ಅವಳ ದೃಷ್ಟಿಯೊಳಗಿಂದಲೇ
ಬದುಕಿದೆ.
ಬೆಳಗಿದೆ.
ಅವಳಿಗೆ ತೃಪ್ತಿಯಿತ್ತು
ಅವಳ ಪರಿಧೀಯಾಚೆಗೂ
ಕಾಲಿಟ್ಟೆ.
ಮತ್ತೆ ಬೈದಳು.
ಭಯಗೂಂದಳು
ಅವಳ
ಛಾಯೆಯಾಗಿ ಮೆರೆಯುವುದು
ಬೇಡವಿತ್ತು ನನಗೆ.
ಅವಳು ಕಂಪಿಸಿದಳು.
ಲೋಕ ಮೆಚ್ಚಿತು.
ಹುಚ್ಚೆದ್ಡಿತು.
ಪರಿ ಪರಿಯಾಗಿ ಕೊಂಡಾಡಿತು.
ಯಾವುದೂ ಅವಳಿಗೆ
ಖುಷಿ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ.
ಅದೊಂದು ಕೊರಗಾಗೆ
ಉಳಿಯಿತು.
ಮತ್ತೆ ಈಗಲೂ
ಅದೇ ಬೆಳಗಿಸಿತು.
ವಿನಮ್ರಳಾಗಿಸಿತು.
ಮುಗ್ಧಳಾಗೇ ಇರಿಸಿತು
ವಿಸ್ಮಯತೆಯೊಳಗೇ.
ಅವಳು ನನ್ನೊಳಗೇ ಇದ್ದಳು.
ನಾನು
ಅವಳ ಛಾಯೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
2/9/2015
